Nowotwory oczodołu

Ciało obce wewnątrzgałkowe nawet nie metalowe (drzewo, szkło) daje pojedyncze wysokie echo nawet przy bardzo małej czułości aparatu. Nowotwór wewnątrzgałkowy daje ze swojej powierzchni wysokie echo odbite, a następnie liczne echa odbite od tkanki nowotworowej, przeważnie niższe od echa z powierzchni. Przy małej czułości aparatu możemy otrzymać tylko echo z powierzchni nowotworu, które może imitować echo odwarstwienia siatkówki pierwotnego.

Do celów diagnostycznych również bardzo pomocne może być wykonywanie pomiarów oka metodą ultradźwiękową. Badania te znajdują zastosowanie między innymi w różnicowaniu wytrzeszczu prawdziwego i rzekomego. Za pomocą tej metody można wykonać pomiary długości osi gałki ocznej, co znalazło zastosowanie między innymi w badaniu skuteczności operacji skrócenia gałki ocznej.

Nowotwory oczodołu możemy wykrywać zą pomocą ultradźwięków stosując metodę A lub metodę B. Oprócz zastosowania w diagnostyce, ultradźwięki można stosować również w terapii.

Ultradźwięki w terapii. Pierwsi zwrócili uwagę na biologiczne działanie ultradźwięków Woods i Loomis w 1927 r. Zauważyli oni, że krwinki czerwone zawieszone w izotonicznym roztworze soli ulegały szybko hemolizie, d pierwotniaki szybko ginęły po napromieniowaniu ultradźwiękami.

W 1938 r. Zeiss pierwszy eksperymentalnie zbadał działanie ultradźwięków na oko. Do doświadczeń użył wiązki fal o mocy 10 W/cm2 i oczu świeżo zabitych zwierząt. Zeiss określił trzy zjawiska towarzyszące temu badaniu: 1) ciało szkliste zostało nieodwracalnie rozpuszczone w ciągu 2 do 4 sek., 2) wystąpiło odwracalne zmętnienie soczewki po działaniu ultradźwięków przez okres 2 do 8 min., 3) wystąpiło nieodwracalne, korowe zmętnienie soczewki po dłuższym stosowaniu ultradźwięków.