Penicylina i jej pochodne

Są stosowane szeroko ze względu na małą toksyczność. Są obdarzone właściwościami bakteriostatycznymi przeciw bakteriom Gram-dodatnim. Najważniejsza w sensie terapeutycznym jest penicylina G. Stosuje się ją dożylnie, domięśniowo i miejscowo w roztworach i w maści, podspojówkowo 500 000- -1 000 000 j., najlepiej pod torebkę Tenona, w jonoforezie 50 000 j./ml, przez katodę, a w czasie interwencji chirurgicznej może być podana dokomorowo w ilości 1000-4000 j. Podana dotkankowo w ciągu 4-5 godzin wydala się z moczem. Przez barierę naczyniową oka przechodzi powoli, ale nie drażni tkanek nawet w wysokim stężeniu. Jest pomocna w leczeniu powierzchownych nieżytów, spotyka się jednak 5-16% odczynów alergicznych. W zapaleniu odcinka tylnego jest ma- ło przydatna, po podaniu pod spojówkę 1000 000 j. w rogówce znajdowano 500 j., w naczyniówce 300 j., a w ciele szklistym zaledwie 8 j. po 24 godzinach. Uważa się, że przeciętne stężenie śródkomorowe wynosi 1000-4000 j., a podanie podspo- jówkowe i w jonoforezie jest 16 razy lepsze, niż ogólne, po którym lek dociera do oka po 48 godzinach w bardzo małej ilości. W miarę leczenia oporność na lek bardzo często wzrasta. Szczepy gronkowca złocistego penicylinooporne wytwarzają ferment rozkładający penicylinę, stosowany przy odczulaniu (1 j. leku na 1 j. penicyliny w czasie 1 minuty). W leczeniu szczepów opornych stosuje się penicyliny syntetyczne: me- tycylinę, ampicylinę i oksacylinę. Metycylina podawana jest domięśniowo i dożylnie w ilości 1,0 co 6 godzin, podspojówko- wo w ilości 150 mg. Ta dawka daje stężenie 1 mg leku w komorze przedniej. Lek daje uczulenia, czasem psychozy. Amfi- cylina, jako niewrażliwa na zaczyny trawienne, podawana jest doustnie w dawce 0,25-0,75 co 6-8 godzin oraz podspojówko- wo w ilości 5 mg. Dobrze przenika do gałki. Działa na bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne, może najlepiej reagują zakażenia wywołane przez pałeczkę odmieńca i pałeczkę jelitową.