Lekarz Okulista Pszczyna, Olsztyn, Poznań

Coraz większa liczba kobiet zainteresowana jest korzystaniem z zabiegów medycyny estetycznej, co wynika z możliwości zarówno poprawienia wyglądu skóry a także zabezpieczenia skóry przed efektami starzenia się. Im starsza jest kobieta tym

Czasami można wykryć ciało obce wbite w nie zmienioną lub już mętniejącą soczewkę. Rana tęczówki powinna nasuwać podejrzenie istnienia ciała obcego w komorze tylnej lub w tylnym odcinku oka. Czasami udaje się znaleźć oftalmoskopowo ciało obce w tylnym odcinku oka. Rany rogówki, spojówki, z widocznym lub bez wi- docznego uszkodzenia twardówki, powinny nasuwać podejrzenie ciała obcego wewnątrzgałkowego. W każdym przypadku podejrzanym o ciało obce należy wykonać rentgenogram oczodołu, a w razie potwierdzenia – lokalizować to ciało radiologicznie. Nieraz bywa przydatne badanie za pomocą ultradźwięków. W przypadku drobnych ciał obcych tęczówki lub komory tylnej oka zaleca się wykonanie tzw. zdjęć bez- szkieletowych. Magnetyczne ciała obce staramy się usunąć magnesem drogą przednią lub tylną. Ciała uwikłane w tęczówkę trzeba nieraz usuwać wraz z częścią tęczówki. Niemagnetyczne ciała obce stanowią poważny problem. Staramy się je usunąć zwykłymi szczypczykami lub, lepiej, szczypczykami specjalnymi tzw. kontaktowo-sygnalizacyjnymi. Można nimi usuwać także magnetyczne ciała obce wbite lub uwikłane w tkanki i wobec tego zachowujące się tak, jak niemagnetyczne. Pozostawienie ciała obcego w oku może doprowadzić do powstania zapalenia, przede wszystkim współczulnego. Nie usunięte kawałki żelaza lub miedzi powodują powstanie żela- zicy lub miedzicy, co w następstwie prowadzi do konieczności usunięcia oka.

Bezpośrednim efektem promieniowania jonizującego na skórę jest wytworzenie się rumienia, który znika w ciągu 24 godz. W 10 do 28 dni później pojawia się przekrwienie i obrzęk skóry, któremu może towarzyszyć łuszczenie się skóry. Objawy te mogą minąć nie pozostawiając trwałych zmian lub mogą doprowadzić do bliznowatych zmian skóry. W przypadkach zastosowania wysokich dawek promieniowania ulegają zniszczeniu mieszki włosowe, następuje wypadanie brwi i rzęs.

Najczęściej stosowane połączenia filtrów światło fluorescencji na tle ciemnego podłoża. Daje to wysoki stopień kontrastu, który pozwala na dokładne uwidocznienie miejsc fluoryzujących.

Powiększenie plamy ślepej jest mniej specyficzne niż jej wydłużenie. Oba te objawy są częste we wczesnych okresach jaskry. Również często występuje nosowe uszkodzenie pola. Uszkodzenie to może kończyć się linią prostą odpowiadającą szwowi poziomemu tworząc typowy nosowy schód Roennego. Zmiana ta zwykle poprzedza występowanie mroczków łukowatych. Omijanie plamy ślepej przedstawia wczesne uszkodzenie włókien przy górnym lub dolnym brzegu plamy ślepej i jest najwcześniejszą formą mroczka łukowatego. Mroczek Rjerruma jest wyrazem pełnego uszkodzenia pęczka włókien, występuje ponad lub poniżej punktu fiksacji, częściej jednak powyżej. Kiedy oba pęczki są zajęte, powstaje mroczek okrężny dookoła oszczędzonych włókien plamkowych. Początkowy mroczek Bjerruma, kiedy uszkodzenie dotyczy przestrzeni koło plamy ślepej, jest czasem zwany mroczkiem Seidela. Pole szczątkowe – włókna plamkowe są często najbardziej wytrzymałe na uszkodzenie jaskrowe. Ostrość wzroku może być dobra przy kilkustopniowym polu centralnym. Utrata tej centralnej wysepki może być nagła. Często pozostaje mały półksiężyc na obwodzie skroniowo, który może przetrwać mimo zniszczenia reszty pola. W ostrej jaskrze nagły wzrost c. ś„ dochodzący blisko ciśnienia systolicznego w tętnicach siatkówki, daje pewnego stopnia niedokrwienie siatkówki, powodujące zmiany we wszystkich izopterach pola. Obrzęk nabłonka hamuje -także dostęp światła, z tego powodu perymetria nie znajduje zastosowania w przypadkach jaskry ostrej. W przewlekłej jaskrze z zamykającym się kątem zmiany c. ś. przypominają zmiany w jaskrze z otwartym kątem, dlatego zmiany w polu są podobne.

Tonografia – jest metodą określającą miarę drożności kanałów odprowadzających kąta komory przedniej. Metodę tę opisał w 1950 r. W. M. Grant. Oparto ją na spostrzeżeniach, że ucisk na oko powoduje spadek ciśnienia wewnątrzgałkowego (Pagenstrecher), a kilkakrotna lub przedłużająca się to- nometria w oku jaskrowym nie powoduje takiego spadku. Badanie polega na przystawieniu tonometru Schoetza lub elektronicznego na kilka minut do oka. Czas tonografii wynosi wg Granta 4 min., Linnera – 5 min., Prijot – 6 min., Leydhecke- ra – 7 min.

Ostroga twardówki jest to najbardziej ku przodowi położona część twardówki, tworząca ścianę kąta. Gonioskopowo przedstawia się ona jako szarawobiała smuga, o zmiennej szerokości, widoczna nad pasem ciała rzęskowego. Do niej przyczepia się ciało rzęskowe i tu kończy się większość wyrostków tę- czówkowych. Ponad ostrogą widać pas utkania beleczkowego, przez który ciecz wodna przedostaje się do zatoki żylnej twardówki. Gonioskopowo utkanie beleczkowe ma nieregularną, chropowatą powierzchnię, która w dzieciństwie jest lśniąca, półprzezroczysta, jak powierzchnia półprzeziernej żelatyny o nierównej powierzchni. Z wiekiem przezierność zmniejsza się. Chropowatość powierzchni jest zależna od otworów w zewnętrznych beleczkach, których wielkość wynosi 40-60 M. W oczach ludzi starszych lub w oczach chorych barwnik z tęczówki osadza się na utkaniu beleczkowym, dając beleczkowy pierścień barwnikowy, który zazwyczaj jest intensywniejszy w dolnej części kąta. Zatoka żylna twardówki nie jest widoczna w prawidłowych warunkach, jest widoczna, gdy wypełnia ją krew przedstawia się wtedy jako czerwona linia, tuż nad ostrogą twardówki. Linia Schwalbego jest ważnym punktem orientacyjnym, zaznaczającym zakończenie utkania beleczko- wego i zakończenie blaszki granicznej tylnej (błony Desceme- ta) rogówki. Czasem tworzy ona lekką wypukłość, czasem jest tylko niezbyt wyraźną linią oddzielającą gładką blaszkę graniczną tylną od chropowatości utkania beleczkowego. Czasem ponad nią w oczach chorych lub osób starszych może zbierać się barwnik. Oglądając utkanie beleczkowe linia patrzenia badającego powinna być równoległa do powierzchni tęczówki i w innym przypadku skośne ustawienie ściany kąta i skośne ustawienie linii patrzenia nie pozwoli na dokładne uwidocznienie struktur kąta. Przy wąskim kącie wypukłość tęczówki zmusza do skośnego ustawienia linii patrzenia, dając perspektywicznie skrócony obraz utkania beleczkowego. W oku prawidłowym i w oku z jaskrą z otwartym kątem wszystkie struktury są widoczne, w jaskrze z zamkniętym kątem przestają być widoczne powodu apozycji tęczówki do struktur kąta.

Lek już w słabych rozcieńczeniach działa na bakterie Gram- -dodatnie, Gram-ujemne i beztlenowce. Jest dobrze znoszona w dawkach 200-600 mg co 6 godzin podawana ogólnie w dawkach wyższych wywołuje zaburzenia jelitowe. Przenikanie leku do oka jest na ogół dobre. Miejscowo stosuje się erytromycynę w postaci 2% roztworu i 0,5% maści. Przy podaniu pod spojówkę 2,5 mg do cieczy wodnej przenika 1 mg. Przy zastosowaniu jonoforezy podaje się 20 mg/ml. Większe stężenia erytromycyny mogą uszkodzić rogówkę i wywołać zapalenie błony naczyniowej oka. Lek powinno się stosować w przypadkach ściśle określonych bakteriologicznie.

Jaskra w ostrych stanach zapalnych tęczówki i ciała rzęskowego powstaje zazwyczaj wskutek zwiększenia oporu na odpływ, choć produkcja cieczy jest w tych stanach zazwyczaj zmniejszona. Klinicznie stwierdzamy przekrwienie głębokie, światłowstręt, wysięk komórkowy w komorze przedniej, przekrwienie tęczówki, zwężenie źrenicy, kąt komory w odróżnieniu od ostrej jaskry jest otwarty.

Badanie posiewu polega na mikroskopowej ocenie wyhodowanych grzybów oraz na badaniach biologicznych, ustalających ich zdolności fermentacji różnych cukrów i asymilacji azotu, a w wielu przypadkach dodatkowo na ustaleniu ich chorobotwórczości na zwierzętach doświadczalnych. Przy materiale z rogówki używa się do tego celu królików (zakażając rogówkę królika), w innych przypadkach szczurów, którym wprowadza się zawiesinę domózgowo, dootrzewnowo lub doogonowo.