SUBSTANCJE FLUORYZUJĄCE

Fluorescencia należy do zjawisk świetlnych, zwanych fotolu- minescencją, i jest’właściwością niektórych ciał, tzw. fluoro- chromów, które po naświetleniu światłem widzialnym stają się źródłem własnego promieniowania. Charakterystyczną cechą fluorescencji jest to, że długość fali światła fluorescen- cji jest większa od długości fali światła pobudzającego (prawo Stokesa).

Na zasadzie zjawiska fluorescencji Novotny i Alvis (1961 r.) opracowali technikę fotografowania dna oka po dożylnym wstrzyknięciu fluoresceiny. Od tego czasu metoda ta jest obiektem licznych badań, celem ulepszenia techniki i interpretacji otrzymanych obrazów.

Spośród licznej grupy substancji fluoryzujących w angiografii fluoresceinowej stosowany jest powszechnie wodny roztwór soli sodowej fluoresceiny o stężeniu 5, 10 lub 20%. Pomiary spektrometryczne heparynowanej, pełnej krwi z fluoresceiną wykazały, że pasmo promieni pobudzających do fluorescencji znajduje się w granicach długości fali od 460 nm do 490 nm, w zależności od stężenia fluoresceiny, ilości hemoglobiny i pH krwi. Natomiast szczyt pasma fluorescencji pozostaje stale w 520 nm, niezależnie od stężenia fluoresceiny we krwi (Ferrer).

Wstrzyknięcie fluoresceiny powoduje u pewnej, nielicznej, grupy pacjentów wystąpienie nudności lub łagodnych i krótkotrwałych wymiotów. Możliwości wystąpienia cięższych zaburzeń są wyjątkowe, lecz usprawiedliwiają stosowanie wszelkich środków ostrożności przy wstrzykiwaniu fluoresceiny.