MATERIAŁ FOTOGRAFICZNY

Wybór odpowiedniego rodzaju filmu zależny jest od intensywności lampy błyskowej retinofotu i od gęstości użytych filtrów. Przy wyborze filmu i sposobu jego wywołania należy pamiętać o tym, że natężenie światła fluorescencji jest słabe, zdjęcie powinno być dostatecznie kontrastowe, a powiększenie nie powinno wykazywać nadmiernego ziarna.

W Klinice Okulistycznej SDL w Warszawie używamy filmu ORWO NP27 o czułości 27°Din. Wywoływacz ORWO A49. Zestaw filtrów składa się z filtru pobudzającego Kodak-Wratten 47B oraz z filtru odcinającego Schott GG 14/2. Metoda taka daje dobre rezultaty i pozwala wykonywać powiększenia liniowo około 7-krotne bez uwidocznienia ziarna. Kontrast zdjęcia można zwiększyć używając do kopiowania twardego lub bardzo twardego papieru.

Matthaus (1966 r.) poleca stosowanie fluorograficznego filmu ORWO RS2 uczulonego na promienie fluorescencyjne. Przed wstrzyknięciem fluoresceiny, we wzierniku retinofotu nastawiamy bardzo dokładnie ostrość fragmentu dna, który będziemy fotografowali. Robimy dwa lub trzy zdjęcia kontrolne. Angiografię fluoresceinową rozpoczynamy od wstrzyknięcia, dość szybko, do żyły łokciowej 10 ml 5% lub 5 ml 10% roztworu soli sodowej fluoresceiny. W momencie wstrzyknięcia powinno być wykonane pierwsze zdjęcie i oznaczony czas. Następnie robimy serię zdjęć w odstępach co 5-10 sekund, najlepiej jednak co sekunda. Po kilkunastu zdjęciach czas między zdjęciami zwiększamy. Bardzo ważne jest kontynuowanie fotografowania aż do 10 minut, a w niektórych przypadkach nawet dłużej, w celu obserwowania ewentualnych zmian w obrazie fluorograficznym w późniejszym okresie.

Haining i Lancaster (1968 r.) udoskonalili metodę wstrzyknięcia fluoresceiny, stosując specjalne urządzenie działające na tłok strzykawki. Tłok jest wprawiany w ruch za pomocą mechanizmu elektromagnetycznego połączonego z retinofotem i pozwala na całkowitą synchronizację momentu wstrzyknięcia fluoresceiny z wykonaniem pierwszego zdjęcia. Wstrzykiwanie fluoresceniny przez cewnik, wprowadzony przez żyłę łokciową do żyły podobojczykowej, nie polepsza jakości otrzymanych obrazów (Gilson 1970 r.).