PSEUDOFLUORESCENCJA

Pierwsze zdjęcie z serii angiografii fluoresceinowej powinno być całkowicie czarne, ponieważ fluoresceina nie doszła jeszcze do naczyń siatkówki. W niektórych przypadkach światło emitowane przez lampę błyskową, po przejściu przez filtr pobudzający, zostaje odbite od pewnych struktur dna oka i dochodzi do kliszy fotograficznej. Jeżeli filtr odcinający nie zatrzyma promieni odbitych od dna, klisza zostanie naświetlona. Jest to pseudofluorescencja wczesna, poprzedzająca fluorescencję właściwą.

Pseudofluorescencja utrudnia interpretację otrzymanych obrazów i powinna być, w miarę możliwości, usuwana przez dobór bardziej skutecznego filtru odcinającego. Gilson (1970 r.) proponuje usunięcie pseudofluorescencji wczesnej w czasie wykonywania odbitek. W tym wypadku należy przekopiować na błonę pozytywową pierwszy negatyw i naświetlać papier przez otrzymany pozytyw oraz negatyw wybranego zdjęcia. Metoda ta usuwa dość dobrze pseudo- fluorescencję wczesną, jest jednak trudna i powoduje zatarcie szczegółów fluorescencji właściwej.

W późniejszym okresie angiografii fluoresceinowej można obserwować inny rodzaj pseudofluorescencji, której intensywność stopniowo wzrasta. Pseudofluorescencja późna spowodowana jest przez przenikanie fluoresceiny do cieczy wodnistej i ciała szklistego (Norton i Machemer 1969 r.). Drobiny fluoresceiny zawieszone w ośrodkach przezroczystych oka są pobudzane do emisji własnych promieni, które po odbiciu od dna oka naświetlają kliszę fotograficzną. W tym wypadku filtr odcinający nie odgrywa żadnej roli w filtracji, ponieważ promienie dochodzące do kliszy są promieniami fluorescencyjnymi. Zwiększanie się intensywności pseudofluorescencji późnej można wyjaśnić przez stopniowe nagromadzenie się fluore- sceiny w cieczy wodnistej i ciele szklistym.