NACZYNIA KRWIONOŚNE I LEKI PRZECIWMIAŻDŻYCOWE

Oprócz zastosowania w diagnostyce, ultradźwięki można stosować również w terapii. Ultradźwięki w terapii. Pierwsi zwrócili uwagę na biologiczne działanie ultradźwięków Woods i Loomis w 1927 r. Zauważyli oni, że krwinki czerwone zawieszone w izotonicznym roztworze soli ulegały szybko hemolizie, d pierwotniaki szybko ginęły po napromieniowaniu ultradźwiękami.

W 1938 r. Zeiss pierwszy eksperymentalnie zbadał działanie ultradźwięków na oko. Do doświadczeń użył wiązki fal o mocy 10 W/cm2 i oczu świeżo zabitych zwierząt. Zeiss określił trzy zjawiska towarzyszące temu badaniu: 1) ciało szkliste zostało nieodwracalnie rozpuszczone w ciągu 2 do 4 sek., 2) wystąpiło odwracalne zmętnienie soczewki po działaniu ultradźwięków przez okres 2 do 8 min., 3) wystąpiło nieodwracalne, korowe zmętnienie soczewki po dłuższym stosowaniu ultradźwięków.

Leki z grupy dwukumarolu. Działają jako antywitamina K. Hamują one biosyntezę pro- trombiny w wątrobie. Maksimum działania leku występuje po 2-3 dniach, gdy w ustroju znikną rezerwy protrombiny. Środki te łatwo kumulują się w ustroju. Stosowane są pod kontrolą czasu protrombinowego, którego czynność może być obniżana do 20-30% normalnej. Antidotum stanowi witamina K (podawana w ilości 250 mg doustnie i 50 mg dożylnie) i jej analogi. Najczęściej stosuje się następujące pochodne kumaryny: pe- lentan (podawany w dawkach podzielonych 15-20 mg na dobę), markumar (podawany również w dawkach podzielonych 20-24 mg/kg wagi ciała pierwszego dnia, w następnych 3- -9 mg/kg wagi ciała), sintrom, który podaje się w ilości 4 mg 1-3 razy dziennie.