ELEKTRORETINOGRAFIA CZ. II

Pierwsze ujemne wychylenie, pojawiające się po pewnym okresie utajenia od chwili nagłego oświetlenia oka, nazywa się falą a. Następna dodatnia, tj. wznosząca się ponad linię izoelektryczną część krzywej nosi nazwą fali b. Przy trwaniu bodźca około sekundy lub dłużej, pojawia się następne, dodatnie, stosunkowo długo trwające uniesienie – fala c. Po wyłączeniu dostatecznie długo trwającego oświetlenia występuje niewielka, dodatnia fala d, z tego powodu nazwana efektem wyłączenia (off effect). Fale a, b, c mają być wynikiem włączenia (on effect). Granit i współprac. (1947) przeprowadzając doświadczenia farmakologiczne stwierdzili, że erg jest sumą algebraiczną trzech oddzielnych procesów siatkówkowych, które oznaczyli jako Pj, Pn, Pji/.

Pierwszy znoszony jest Pj powodując zniknięcie fali c przy niezmienionej fali a i b. Drugi znika PJJ pozostawiając niezmieniony Pm związany z falą a. W końcowym okresie badania fala ta znika i czynności siatkówki, prawdopodobnie z powodu nieodwracalnych zmian, nie można przywrócić. Pm ma być. procesem hamującym. Pn, powodujący pojawienie się fali b, ma mieć charakter pobudzenia i pociągać za sobą wyładowanie bodźców w nerwie wzrokowym. Przypuszczalnie jest on wynikiem działania pręcików i czopków. Pochodzenie P/ jest niejasne. Fala d uważana jest za zjawisko odrzutu, wynikające z ustąpienia procesu hamującego P/w. Używając pojedynczych bodźców świetlnych wykazano, że falę d można jedynie wywołać w czasie adaptacji do światła.

Do celów klinicznych najważniejsze okazały się amplitudy fali a i b mierzone w miliwoltach. Znacznie rzadziej mierzy się w milisekundach czas utajenia, wzrostu, trwania i kulminacji fali.