Ostre zapalenia ropne Panophthalmitis

Powszechnie jest przyjęty podział na zapalenia ropne, wysiękowe i swoiste (Duke-Elder i Perkins, 1966), jakkolwiek nie jest on adekwatny z punktu widzenia etiopatogenezy i kliniki. Wszystkie wymienione postaci mogą mieć przebieg ostry, podostry lub przewlekły, mogą występować w przednich lub tylnych odcinkach błony naczyniowej. Postaci ropne i wysiękowe dają z reguły reakcje typowe, w grupie zapaleń swoistych różnice kliniczne i anatomopatologiczne są tak znaczne, że każdą postać trzeba traktować indywidualnie.

Przyczyną zapalenia może być wtargnięcie czynnika zakaźnego przez ranę lub owrzodzenie, przerzut z ogniska infekcji (ropień, czyrak) lub w przebiegu ogólnej choroby zakaźnej (zapalenie płuc, gorączka połogowa, płonica, zapalenie opon mózgowych itd.). Początek choroby jest typowry, cechuje się bólami oka i ogólnym stanem złym. Często zjawia się obrzęk powiek z rozdęciem żył, zwłaszcza na powiece górnej. Rozwija się szybko intensywne nastrzyknięcie spojówkowe i rzęskowe, rogówka staje się ćma i pozbawiona połysku. Tęczówka jest mętna i szara, tylna powierzchnia rogówki pokrywa się szybko zrostami, może dojść do powstania hypopyon. Żyły siatkówki są poszerzone. Gałki oczne są jakby ufiksowane i wysunięte do przodu. Objawy ogólne ulegają nasileniu, temperatura ciała wzrasta, bóle stają się coraz silniejsze, może dojść do perforacji gałki ocznej. Rokowanie w przypadkach panophthalmitis jest zawsze bardzo poważne.

Iridocyclitis suppurativa. Może być pochodzenia egzogennego lub endogennego. Klinicznie cechuje się zmętnieniem rogówki, intensywnym nastrzyk- nięciem gałki ocznej, często obrzękiem powiek, ostrymi bólami i ogólnym stanem złym. Do tej grupy zapaleń należy iridocyclitis recurrens cum hypopyon (choroba Behceta).