ROZPOZNANIE GRZYBIC NARZĄDU WZROKU CZ. II

Badanie posiewu polega na mikroskopowej ocenie wyhodowanych grzybów oraz na badaniach biologicznych, ustalających ich zdolności fermentacji różnych cukrów i asymilacji azotu, a w wielu przypadkach dodatkowo na ustaleniu ich chorobotwórczości na zwierzętach doświadczalnych. Przy materiale z rogówki używa się do tego celu królików (zakażając rogówkę królika), w innych przypadkach szczurów, którym wprowadza się zawiesinę domózgowo, dootrzewnowo lub doogonowo.

Niezależnie od posiewu warto zawsze poszukać elementów grzybów mikroskopowo w kropli fizjologicznego roztworu soli, do którego wprowadza się materiał pobrany ezą z ogniska, oraz w rozmazie barwionym metodą Grama.

Już same wyniki ujemne parokrotnych posiewów bakteriologicznych w przewlekłej, opornej na leczenie sprawie zapalnej, zwiększają prawdopodobieństwo infekcji grzybiczej. Znalezienie elementów grzyba w badaniu bezpośrednim w kropli lub w wymazie i pozytywny posiew mykologiczny (gdy nie należy do grzybów bardzo rozpowszechnionych w otoczeniu, szczególnie w powietrzu i od saprofitujących często w worku spojówkowym) powoduje, że prawdopodobieństwo zakażenia grzybowego jest jeszcze większe. W przeciwnym razie konieczne jest kilkakrotne otrzymanie identycznych wyników z kolejnych posiewów, aby móc z dostatecznie dużym prawdopodobieństwem przyjąć, że dany grzyb jest istotnie czynnikiem patogennym toczącej się sprawy chorobowej. Jeszcze pewniejszym dowodem jest wywołanie przez niego zmian chorobowych u zwierząt i uzyskanie z nich retrokultu- ry, zgodnej z wyhodowanym grzybem. Pewnym dowodem jest wykrycie elementów grzyba w tkance objętej procesem chorobowym, ale ten dowód ma już niestety w okulistyce raczej wartość poznawczą niż praktyczną dla chorego. Wyjątek może stanowić wykrycie elementów grzyba w cieczy wodnistej, uzyskanej z chorego oka przez punkcję lub w czasie operacji przeszczepienia rogówki.

Zagadnienie diagnostyczne praktycznie dziś jeszcze nie roz- wiązane – to grzybice tylnego odcinka gałki ocznej. Możliwość uzyskania materiału jedynie w drodze punkcji ciała szklistego, przy niepewności w sensie diagnostycznym i terapeutycznym powoduje, że rozpoznanie jest ustalane histopatologicznie w enukleowanych gałkach ocznych.