Tonografia

Tonografia – jest metodą określającą miarę drożności kanałów odprowadzających kąta komory przedniej. Metodę tę opisał w 1950 r. W. M. Grant. Oparto ją na spostrzeżeniach, że ucisk na oko powoduje spadek ciśnienia wewnątrzgałkowego (Pagenstrecher), a kilkakrotna lub przedłużająca się to- nometria w oku jaskrowym nie powoduje takiego spadku. Badanie polega na przystawieniu tonometru Schoetza lub elektronicznego na kilka minut do oka. Czas tonografii wynosi wg Granta 4 min., Linnera – 5 min., Prijot – 6 min., Leydhecke- ra – 7 min.

Ciecz uchodząc z oka natrafia na opór jaki stawiają belecz- ki, w czasie tonografii staramy się zmierzyć ten opór, a właściwie jego odwrotność, którą nazywamy współczynnikiem łatwości odpływu i oznaczamy symbolem C (C = – ). W jaskrze mamy zazwyczaj duży opór, a więc niski współczynnik C. Współczynnik C jest obliczony na podstawie zmiany objętości oka w stosunku do zmiany ciśnień w czasie ustalonym, Av

Praktycznie możemy wartość tę odczytać z tabeli na podstawie wartości początkowej ciśnienia i ich różnicy. Uzyskana w ten sposób wartość współczynnika C odnosi się do oczu z prawidłowym współczynnikiem sztywności (oznaczonym symbolem E lub K), który wg obliczeń Friedenwalda wy- nosi K = 0,0215 w oku prawidłowym. Dlatego wartość C uzyskana z tabel nazywa się „nieskorygowanym C”. Aby uzyskać tzw. „skorygowane” C, tj. wartość C w oku ze zmienionym współczynnikiem K (taka sytuacja zachodzi w jaskrze, gdzie elastyczność otoczek jest zmniejszona, a za tym zwiększony współczynnik K) należy wykreślić nomogram. Podstawiając uzyskane dane liczbowe do wzoru Granta otrzymujemy wartość „skorygowanego C”. Pełny wzór Granta: tość u osób zdrowych wynosi C, 31, Leydhecker, jak również Prijot uzyskali średnią wartość u zdrowych C = 0,28.