Uszkodzenia termiczne oczu

Ciała chemiczne denaturujące białka lub inaktywujące enzymy. Końcowy wynik ich działania jest identyczny jak w oparzeniu mocnymi zasadami lub kwasami, ale uszkodzenia rozwijają się wolniej, podstępnie, a pH tych substancji jest niewysokie. Początkowe objawy uszkodzenia są niewielkie i zazwyczaj lekceważone. Uszkadzające działanie polega na łączeniu się tych ciał z grupami sulfhydrylowymi, karboksylowymi, aminowymi, siarkowymi w białkach tkanek lub enzymach. Przykładem takiego uszkodzenia może być metylowanie wywołane przez siarczan dwu- metylowy, bromek metylu. Ciężkość uszkodzenia zależy od czasu działania substancji toksycznej, jednak raz rozpoczęty proces zwyrodnienia rogówek przebiega latami. Do grupy tej należy luizyt, iperyt, formalina, fenol, błękit metylowy, fiolet krystaliczny i metylowy, zieleń brylantowa oraz inne barwniki zasadowe, siarkowodór, pył siarczany.

Leczenie. Leczenie oparzeń ma na celu jak najszybsze usunięcie ciał toksycznych, przyspieszenie oddzielenia części martwiczych, pobudzenie procesów odnowy oraz zwalczanie zakażeń. Leczenie rozpoczyna się już na miejscu wypadku.

Wykonuje się dokładne płukanie worka spojówkowego fizjologicznym roztworem soli kuchennej lub wody i usuwa mechanicznie cząstki ciała parzącego ze sklepienia dolnego i górnego, a następnie odsyła się pacjenta do szpitala. W przypadku ciężkich oparzeń wykonuje się wstrzyknięcie krwi z priskolem pod spojówkę, a do worka spojówkowego wkra- pla się środki rozszerzające źrenicę. W czasie pobytu w szpitalu powtarza się wstrzyknięcia. Powszechnie stosuje się wkraplanie priskolu z krwią do worka spojówkowego. Tkanki martwicze należy usuwać. W bardzo ciężkich oparzeniach można wykonywać przeszczepienia rogówki w tzw. okresie gorącym, tj. nie czekając na wygojenie się oka. W przypadku oparzeń kwasami szansa na wgojenie się przeszczepu wynosi około 50% w oparzeniach zasadami jest ona niewielka. Niektórzy autorzy proponują, zaraz po przyjęciu do szpitala, nakłucie przedniej komory celem usunięcia z niej ciał toksycznych. W rozległej martwicy spojówki wstrzykują podspojów- kowo glukozę, tlen, krew z penicyliną lub BAL z nówokainą. Do worka spojówkowego zakrapia się cysteinę, glycerol, witaminy A, A+D3, C zakłada – maść cholinową. Niektórzy autorzy polecają wstrzykiwanie domięśniowe kwasu adeno- zynotrójfosforowego oraz wczesne stosowanie jonoforezy z chlorku wapnia. Operacją z wyboru w ciągu 1 do 4 godz. po oparzeniu jest operacja Deniga. Przy oparzeniu wodorotlenkiem wapnia, tlenkiem wapnia, zaprawą murarską lekiem z wyboru jest wersenian dwusodowy stosowany w postaci roztworu lub maści. W przypadku zakażeń bakteryjnych stosuje się miejscowo oraz ogólnie antybiotyki. W okresie późnym, w celu niedopuszczenia do wrastania naczyń w rogówkę, naświetla ją się strontem radioaktywnym lub promieniami rentgenowskimi. W tym samym celu można stosować korty- zon w kroplach, jeśli nabłonek rogówki wygoił się całkowicie. W okresie późnym można stosować przeszczepienie rogówki.

Wywołane są przedostaniem się do oka ciał o wysokiej temperaturze. Stan ich skupienia może być różny. W zasadzie są one chemicznie obojętne. Ten rodzaj oparzeń ma przebieg zazwyczaj lżejszy i rokowanie pomyślniejsze niż w przypadku oparzeń substancjami czynnymi chemicznie. Rozległość i głębokość oparzeń cieplnych zależy od wysokości temperatury ciała parzącego. Najmniej pomyślne są oparzenia wywołane płynnym metalem. Mogą one dawać rozległą martwicę tkanek lub całkowite zniszczenie oka. Stosuje się leczenia jak w oparzeniach chemicznych.