SCHORZENIA WIRUSOWE NARZĄDU WZROKU

Spojówka broni się względnie dobrze przeciwko zakażeniom bakteryjnym (dobrze unaczyniona, posiada dużo komórek obdarzonych właściwościami fagocytarnymi, w sekrecji gruczołu łzowego znajduje się lizozym posiadający właściwości lityczne w stosunku do bakterii). Niestety, ten aparat obronny, tak skuteczny przeciwko zakażeniom pochodzenia bakteryjnego, jest bezsilny w stosunku do zakażeń wirusowych. Wtargnięcie wirusów do ustroju może nastąpić przez spojówkę (najczęściej) i rogówkę. Badania doświadczalne wykazały, że praktycznie wszystkie wirusy mogą przedostać się do ustroju przez narząd wzroku, nawet te, dla których ten sposób nie jest typowy (np. wirusy tropikalnego zapalenia mózgu). Noszenie szczelnych szkieł stanowi jedną z głównych i skutecznych ochron przed zakażeniem wirusowym.

Rozpoznanie zakażenia wirusowego nastręcza nieraz bardzo poważne trudności, z wyjątkiem schorzeń o typowym obrazie klinicznym (herpes zoster ophthalmicus, keratitis dendritica itd.). Wirusowe tło choroby może być potwierdzone przez badania laboratoryjne, jak np. wyodrębnienie wirusa chorobotwórczego i wywołanie choroby u zwierzęcia doświadczalnego, ocena specyficznych reakcji serologicznych. Czasem dopiero w przebiegu leczenia lub po zakończeniu kuracji można ex iuvantibus ustalić wirusowe tło choroby. W niniejszej pracy omówię tylko ważniejsze zmiany w narządzie wzroku wywołane przez wirusy i niektóre zespoły chorobowe pochodzenia wirusowego.