Baum i Bronson i stosowanie ultradźwięków

Donn, wychodząc z założenia, że krwotoki łatwiej wchłaniają się w rozpuszczonej szklistce, badał działanie ultradźwięków na zdrowe ciało szkliste królików. Stwierdził powstawanie wakuoli w korze tylnej soczewki, pasmowatość ciała szklistego i rozległe drobne uszkodzenie siatkówki, które niwelowały korzyści płynące z rozpływu ciała szklistego.

Baum badał zależności między czasem działania ultradźwięków a mocą ultradźwięków. Stwierdził, że im większa jest moc ultradźwięków, tym krótszy czas działania jest potrzebny dla określonego efektu i odwrotnie. Ustalił, że bezpieczny dla oka jest zakres od 0,25 W/cm2 przez 5 min. do 1,0 W/cm2 przez 3 min.

Mimo niezbyt zachęcających pierwszych doświadczeń wielu autorów zajęło się tą dziedziną wiedzy. W Polsce Czerek- -Jaguczańska i Czerwińska stosowały ultradźwięki w leczeniu krwotoków do ciała szklistego. Najczęściej stosuje się do tego celu 0,25 W/cm2 do 1,0 W/cm2, tzn. w zakresie jeszcze bezpiecznym dla narządu wzroku. Sokolenko stosował ultradźwięki w leczeniu zaćmy wtórnej. Z 50 pacjentów tak leczonych tylko u 3 wytworzyła się zaćma wtórna.

Bronson pierwszy zastosował ultradźwięki do usuwania niemagnetycznych ciał obcych wewnątrzgałkowych. Skonstruował pincetkę połączoną z głowicą ultradźwiękową i pod kontrolą ultradźwięków usuwał ciała obce. Na podstawie przeglądu piśmiennictwa i doświadczeń klinicznych można następująco ocenić zastosowanie ultradźwięków w okulistyce:

W początkowej fazie zastosowania techniki ultradźwiękowej do diagnostyki okulistycznej wielu autorów bardzo optymistycznie oceniało nową metodę. W miarę upływu lat i zdobywania większego doświadczenia stwierdzono, że ultradźwięki, podobnie jak każde badanie pomocnicze, nie dają pewnego rozpoznania. Posługując się nimi musimy opierać się przede wszystkim na obrazie klinicznym. Prawidłowo natomiast interpretowane przez doświadczonego klinicystę wyniki badania ultradźwiękami mogą być bardzo pomocne dla postawienia prawidłowego rozpoznania.