ZASTOSOWANIE ULTRADŹWIĘKÓW W OKULISTYCE

Ultradźwięki są falami mechanicznymi o częstotliwości powyżej 20 KHz. Rozchodzą się one w ośrodkach gazowych, ciekłych i stałych. W zależności od gęstości i temperatury ośrodka rozchodzą się z różną szybkością.

Jeżeli fala ultradźwiękowa wysłana w postaci impulsu do ośrodka o określonej gęstości napotka na swej drodze ośrodek o większej gęstości, ulega odbiciu i wraca do miejsca wysłania (jeżeli padała prostopadle).

Zjawisko to zostało wykorzystane między innymi w okulistyce. Za pomocą specjalnej aparatury są wytwarzane impulsy ultradźwiękowe, które są wprowadzane do oka za pomocą sondy (głowicy) impuls przechodząc przez oko, z chwilą gdy padnie na tkankę o innej gęstości, odbija się i wraca do sondy w postaci echa.

Impuls wysłany do oka jest widoczny na ekranie oscyloskopu widoczny jest także impuls odbity, który powrócił do sondy w postaci echa. Badanie narządu wzroku za pomocą ultradźwięków możemy przeprowadzać metodą A lub metodą B. Metoda A polega na tym, że echo odbite od powierzchni ośrodka o innej gęstości przedstawione jest na ekranie oscyloskopu w postaci pionowego impulsu. Odległość od początku wykresu do impulsu echa na osi czasu odpowiada odległości od głowicy do powierzchni ośrodka o innej gęstości.

Metoda B polega na przedstawieniu echa w postaci jasnych punktów, które odpowiadają powierzchniom tkanek dających odbite echo. Zebrane punkty dają jakby przekrój oka. Metodą A możemy badać pośrednio lub bezpośrednio. Przy sposobie pośrednim głowica jest oddzielona od oka słupem wody wysokości około 2 cm. Natomiast przy sposobie bezpośrednim pomiędzy głowicą a okiem znajduje się tylko cienka warstwa metylocelulozy.