Epidemiczne zapalenie spojówek i rogówki

Wśród różnych postaci epidemicznego zapalenia spojówek i rogówki opisano postaci krwotoczne z masywnymi pod- biegnięciami krwawymi powiek, a nawet krwotokami oczodołowymi. W przebiegu choroby może wystąpić wiele powikłań, np. owrzodzenie rogówki, odczyny zapalne w postaci iritis lub iridocyclitis. Odczyny tęczówkowe wyjątkowo mogą doprowadzić do innych powikłań, np. segmentitis, zmian w komorze przedniej oka, zmian napięcia ocznego. U chorych na nagminne zapalenie spojówek i rogówki stwierdza się neutropenię i limfomonocytozę. Elektroforeza białek surowiczych wykazuje zwiększenie poziomu globulin gamma. Są to okoliczności przemawiające na rzecz rozpoznania, nie są one jednak ani charakterystyczne, ani patognomoniczne. Rokowanie jest pomyślne. W badaniach doświadczalnych na królikach stwierdzono wtręty wewnątrzjądrowe w komórkach rogówkowych. W obecnym stanie wiedzy wydaje się, że choroba nie jest wywołana przez jeden czynnik patogenetyczny. W grę może wchodzić wiele typów wirusów. Wydaje się, że najczęściej czynnikiem wywołującym keratoconiunctivitis epidemica jest adenowirus 8, stwierdzony w czasie epidemii w latach 1951-1958 w USA, Japonii i Włoszech. Nagminne zapalenie rogówki i spojówek przedstawia duże znaczenie z punktu widzenia społecznego.

Podobny obraz kliniczny (ale bez charakteru epidemicznego) mają inne postaci wirusowego zapalenia spojówek i rogówki, np. keratitis punctata superficialis Fuchs, keratitis punctata superficialis tropicalis Herbert, keratitis punctata tropicalis Westhoff, keratitis macularis Kirk-Patrik, keratitis nummularis Dimmer.