FALE ELEKTROMAGNETYCZNE A WZROK CZ. II

Carpenter napromieniając oczy królików nowozelandzkich falą ciągłą przy częstotliwości 2450 MHz i długości fali 12,3 cm, przy zmiennym okresie czasu i przy gęstości mocy uszeregowanej od 0,12 wat/cm2 do 0,4 wat/cm2, ułożył tabelę zależności powstawania zaćmy od gęstości mocy i długości napromieniowania.

Założenie, że bezpośrednią przyczyną zmian w soczewce jest efekt termiczny, skłoniło wielu autorów do badania zachowania się temperatury w różnych tkankach narządu wzroku po napromieniowaniu. Pomiary temperatury przeprowadzano za pomocą termistorów. Daily badał temperaturę w ciałku szklistym oraz w oczodole królików i psów napromieniowanych mikrofalami. Temperatura w ciele szklistym u królików podnosiła się przeciętnie w 15 sek. po napromieniowaniu od 3,7 C do 14,6°C, a w tkankach głębokich oczodołu od 1,6 C do 6,3°C, a u psów temperatura podnosiła się średnio o 1,9°C w oczodole i 3,2°C w ciele szklistym w 1 min. po napromieniowaniu.

Richardson badał temperaturę enukleowanych oczu krowy po napromieniowaniu mikrofalami. Ustalił on, że największe podwyższenie temperatury w tylnej części soczewki uzyskano po napromieniowaniu oczu falami długości 12,25 cm. Najwyższą temperaturę w przedniej części soczewki uzyskano po napromieniowaniu oka falami długości 8.5 cm, a w przedniej komorze najbardziej podniosła się temperatura po napromieniowaniu falami długości 3 cm.

Podobne badania na królikach przeprowadzał Carpenter, który stwierdził, że podwyższenie temperatury ciała szklistego podczas napromieniowania zależne jest od gęstości mocy fali elektromagnetycznej wysokiej częstotliwości i od długości trwania napromieniowania. Przy poziomie gęstości mocy 280 mW/cm2 i przy pięciominutowym napromieniowaniu temperatura ciała szklistego przy tylnym biegunie soczewki dochodziła do 49,3°C. Przy poziomie gęstości mocy 120 mW/cm2 i przy długości napromieniowania 30 min. temperatura ciała szklistego podniosła się tylko do 44°C.