Grzybice rogówki

W naszym materiale klinicznym obserwowaliśmy w 1964 r. przypadek canalicuiiłis penicillosa u 62-letniej pacjentki R. M., leczonej uprzednio bezskutecznie w ciągu 4 miesięcy w kilku poradniach kolejno, różnymi antybiotykami. Bezpośrednim badaniem wydzieliny z worka spojówkowego stwierdzono obecność grzybni i zarodników. Pó nacięciu kanalika wydobyła się z niego duża ilość żółtawych grudek, z których na pożywce Sabourauda w kilku płytkach Petriego wyhodowano obfitą czystą hodowlę pędzlaka. Kilkakrotnie powtórzony posiew z materiału, pobranego z wnętrza kanalika, dał identyczny wynik. Posiew bakteriologiczny był ujemny. Leczenie przeciw- grzybicze, trwające dwa miesiące (jodynowanie co 3-5 dni wnętrza kanalika, częste przemywanie worka spojówkowego 3% sol. ac. bolid oraz stosowanie 5% sol. kalli jodati i 10% sol. sullathiasoli do worka spojówkowego okazało się skuteczne.

Grzybice rogówki wywołane są często przez różne odmiany Aspergillus (najczęściej Aspergillus iumigatus, niger, llavus, glaucus, versicolor), Candida (najczęściej albicans), ale też przez Periconia keratitidis, Pénicillium crustaceum, Mucor cornealis, Rhizomucor parasiticus, Cryptococcus, Cephalospo- rium, dermatofity, Fusarium i in.

Grzybicę rogówki opisał jako pierwszy Leber w 1879 r. Była to aspergiloza. Scholer i Saubermannę odróżniają trzy postaci kliniczne choroby: powierzchowną (grudkową), wrzodową i naciekową. Niektórzy traktują dwie ostatnie formy jako odmiany lub stadia grzybicy głębokiej, ponieważ często jedna postać przechodzi w drugą.