Jaskra barwnikowa

Jednostkę tę opisał po raz pierwszy Sugar w 1949 r. Jest ona specyficzną formą jaskry z otwartym kątem, charakteryzuje się odkładaniem barwnika na utkaniu beleczkowym, utratą barwnika w tylnych warstwach barwnikowych tęczówki i na obwodzie, co widoczne jest przy transiluminacji. Schorzenie to jest zazwyczaj obuoczne i występuje typowo u młodych (20-45 lat) mężczyzn z małą krótkowzrocznością, bardzo rzadko u kobiet. Typowo także, w wywiadzie rodzinnym nie stwierdza się jaskry, a u pacjenta urazu. Cukrzyca nie jest powodem jaskry barwnikowej, choć uwalnia się tu łatwo barwnik przy operacjach lub urazach. Gonioskopowo stwierdza się odkładanie barwnika na utkaniu beleczkowym tworzące szeroki intensywny pas na całym obwodzie, kąt szeroki, tęczówkę płaską, często z odkładaniem się barwnika na jej powierzchni. Stwierdza się również odkładanie barwnika na tylnej powierzchni rogówki w formie tzw. wrzeciona Kruken- berga. C. ś. podlega dużym wahaniom samoistnym, nawet jeśli współczynnik C jest wybitnie zmniejszony. Leczenie jest podobne jak w jaskrze prostej, ponieważ jednak schorzenie dotyczy krótkowidzów, pilokarpina może dawać skurcz ako- modacji i zaburzenia widzenia, lepsza może być tu epinefry- na. Wydaje się, że im w młodszym wieku pacjenta występuje jaskra, tym trudniejsza jest ona do leczenia zachowawczego i wymaga zabiegu chirurgicznego. Operacje filtracyjne działają dobrze i nie ma tendencji do zamykania pęcherzyka przez cząstki barwnika.