ZASTOSOWANIE ULTRADŹWIĘKÓW W OKULISTYCE CZ. II

Przy badaniu ultradźwiękami ważne jest dla postawienia diagnozy różnicowej stosowanie badania ilościowego. Polega ono na mierzeniu siły echa powrotnego od różnych normalnych i chorobowo zmienionych tkanek – wg ustalonego standardu. Dla Buschmanna standardem jest wysokość słupa oleju, dla Oksali echo odbite od normalnej twardówki, dla Bauma skala wycechowana w decybelach.

W diagnostyce okulistycznej pierwsi wprowadzili ultradźwięki Mundt i Hughes w 1956 r. W r. 1957 Oksala i Lekti- nen zastosowali ultradźwięki w odwrastwieniu siatkówki, a następnie Oksala opisał kolejno badania ultradźwiękami w pęknięciu twardówki, odwarstwieniu naczyniówki, zwichnięciu soczewki, czerniaku naczyniówki, retinoblastoma, mętach ciała szklistego, chorobie Coatsa i w przypadkach ciał obcych wewnątrzgałkowych. Następnie wiele klinik zaczęło stosować badanie ultradźwiękami w okulistyce.

Dzięki fizycznym właściwościom ultradźwięków możliwe jest badanie poszczególnych odcinków gałki ocznej. Komora przednia oka: rzadko jest badana za pomocą ultradźwięków, ponieważ przy przeziernej rogówce łatwo jest dostępna badaniu w lampie szczelinowej. W przypadku jednak zmniejszonej przezierności rogówki badanie za pomocą ultradźwięków może być bardzo pomocne w postawieniu rozpoznania. Za pomocą ultradźwięków możemy zbadać głębokość komory przedniej i jej zawartość (wysięk lub skrzep krwi). Badanie najlepiej przeprowadzić sposobem pośrednim.

Tęczówka: w oku z soczewką echo powrotne z tęczówki zlewa się z echem z przedniej torebki soczewki. Przy obecnie stosowanej aparaturze nie można odróżnić uszkodzeń mniejszych niż 2 mm. Z tego powodu małe uszkodzenia tęczówki nawet w oku bęzsoczewkowym są trudne do uchwycenia za pomocą badania ultradźwiękowego.