GRZYBICZE SCHORZENIA OKA

Grzybicze infekcje narządu wzroku były już znane w Jcońcu. ubiegłego stulecia. Najwcześniej poznano zakażenia rogówki kropidlakiem, kanalika łzowego grzybem Streptotrix i pro- mienicę oczodołu. Te trzy postaci infekcji grzybiczej są opisywane w klasycznych podręcznikach okulistycznych zarówno obcych, jak i rodzimych.

W ciągu ostatnich trzydziestu lat wiedza o grzybiczych schorzeniach oczu poczyniła znaczne postępy. Kolejne odkrycia szeregu antybiotyków i szerokie stosowanie ich w medycynie naruszyło równowagę biologiczną między bakteriami,, wirusami i grzybami. Potężna broń przeciwbakteryjna okazała się pośrednią przyczyną narastania liczby schorzeń grzybiczych. Dużą rolę w szerzeniu się tych schorzeń odgrywa również kortykoterapia. Kortyzon pobudza bowiem wzrost grzybów.

Dziś wiadomo, że nie tylko Aspergillus iumigatus, Streptotrix i Actinomyces mogą powodować schorzenia narządu wzroku. Grzybów chorobotwórczych dla narządu wzroku poznano już bardzo dużo. Gruntowne rozpracowanie zagadnień flory grzybiczej, przede wszystkim aparatu ochronnego Oka, za–, wdzięczamy Fazakasowi, który zebrał w ciągu 23 lat pracy olbrzymi materiał kliniczny i laboratoryjny, dotyczący tego zagadnienia.

Wspomniany autor stwierdził, że w worku spojówkowym zarówno osób zdrowych, jak i chorych na schorzenia o etiologii niegrzybiczej znajdują się często grzyby. Bywają one przyczyną infekcji grzybiczej w przypadkach urazów, zakażenia pooperacyjnego lub nadkażenia grzybami w schorzeniach pierwotnie spowodowanych bakteriami lub wirusami. Fazakas stwierdził u 992 przebadanych osób okulistycznie zdrowych florę grzybiczą w 253 przypadkach (25,5%). Wykryte grzyby należały do 30 różnych gatunków. Do najczęściej spotykanych w worku spojówkowym, w kanalikach łzowych, na brzegach powiek należały liczne odmiany Penicyilium, Toruia catharum, Schisosaccharomyces hominis Benedeck, Aiternaria, Homoden- drum i in.